Onder mijn huid

Ineens is ze daar, geboren uit inkt en voor altijd onder mijn huid.
Iemand vroeg me laatst: Waarom? Ik kon het haast niet uit leggen. Gek eigenlijk, want het is een deel van mij, een gevoel dat er altijd is.

Een deel van mij dat maar weinig mensen echt kennen... hieronder de beknopte versie:

Als klein meisje wilde ik danseres worden. Een prachtige ballerina op spitzen.  Ik was goed op weg;  sterk, soepel en ik voelde me vrij! Ongeveer elf jaar geleden kwam daar tijdens een auditie iets tussen, rugpijn, om precies te zijn.  Vervolgens ging het in de jaren daarna steeds slechter met me. Enorme vermoeidheid, heel veel pijn, ik kon bepaalde voedingsmiddelen niet meer verdragen en ik was nergens toe in staat. Jarenlang bezocht ik verschillende artsen en niemand kon mij vertellen wat er mis was.

In de jaren daarvoor kon ik altijd op mijn lijf vertrouwen en ineens liet het me genadeloos in de steek. Ik kende mijn lichaam als geen ander, ik wist dat er iets niet klopte, maar niemand leek te luisteren. Een van de artsen adviseerde me zelfs in therapie te gaan omdat hij dacht dat het probleem tussen mijn oren zat. Ik was toen niet alleen mijn lichamelijke kracht kwijt, maar ook mijn zelfvertrouwen. Het dansen ging niet meer, niet meer zoals ik het voorheen had gekund. Mijn uitlaatklep, mijn gevoel van vrijheid en mijn inspiratie was ik kwijt.

Op mijn dieptepunt keek ik naar mezelf in de spiegel en zag ik alleen nog maar een schaduw van wat ik ooit was. Mat, moe, energieloos en droevig. Ik zakte tot de bodem, maar ik weigerde daar te blijven liggen. Langzaam kwam ik tot de conclusie dat mijn kracht niet afhing van het lichamelijke. Mijn dansers-mentaliteit zat in mijn hoofd. Als ik echt wilde, kon ik stralen, sterk zijn en bergen verzetten.
 

Inmiddels lijkt het er op dat ik al jaren geteisterd word door de Ziekte van Lyme en ben ik gelukkig in behandeling. Ondanks alles is mijn leven mooi, ik heb een fantastische man, lieve familie en vrienden, een leuke baan en een heerlijk huis! Ik mag zingen en stralen in mooie voorstellingen en dat voelt heerlijk. Ik voel nu weer vaak dat mijn 'ik' langzaam terugkomt.

In de afgelopen 11 jaar zijn veel dromen gesneuveld door mijn lichamelijke problemen, maar het heeft me ook geleerd dat je moet geniet van alle mooie dingen in het leven en dat wilskracht sterker is dan wat dan ook. En aan deze kracht wil ik elke dag herinnert worden in de vorm van een danseresje op mijn pols. Daarom dus!

Duifjes

Opeens staat ze naast me. 'Waar geloof jij in?' Ik aarzel en zeg: 'uhm... nergens in, nou ja in mijzelf denk ik'. 'Neehee, als je dood gaat bedoel ik. Wat geloof jij dan?' Ze kijkt me afwachtend aan terwijl ik niet zo goed weet hoe ik dat een meisje van 8 jaar uit moet leggen. 'Wat ik geloof kan ik je eigenlijk niet uitleggen want dat weet ik zelf eigenlijk niet precies, maar zal ik je vertellen wat ik hoop?' Ze knikt heftig en hangt aan mijn lippen nog voordat ik begonnen ben.


'Elke dag zitten er twee duifjes in mijn tuin, twee tortelduifjes. Meestal zitten ze op de schutting en kijken ze nieuwsgierig naar binnen. Ze zijn niet bang en blijven vaak zitten als ik naar buiten kom. Dan strooi ik wat voer voor ze neer en eten ze tevreden. Daarna gaan ze weer terug naar de plek op de schutting en blijven ze dicht bij me in de buurt. En weet je wat zo grappig is? Bij mijn oude huis zaten altijd precies dezelfde duifjes in de dakgoot naar binnen te gluren. En weet je wat ik altijd hoop? Dat het mijn opa en oma zijn, die nu helaas niet meer leven. Dat ze nu een oogje in het zeil houden, als duifjes. Dat ze nu vrij zijn om te vliegen waar ze willen maar toch af en toe even op bezoek komen. Dat vind ik een fijne gedachte.'


Het is een tijdje stil naast me en dan zegt ze: 'Juf, als mijn vader nou ook eens als een duifje bij jou op de schutting komt zitten.... wil jij hem dan een beetje eten geven?'


http://www.youtube.com/watch?v=U4DtJfY6bgM&list=FLcdyaoJlX3J5LlMHUUbWLuQ

Blue Monday

Het lijkt wel een dag geworden waarop je depressief met je verkeerde been uit bed hoort te stappen. Om vervolgens je tenen tegen het bed te stoten, onder een koude douche staat, ontdekt dat je brood beschimmeld is, koffie over je net gestreken overhemd gooit, de kliko vergeten bent buiten te zetten terwijl het ding echt vol is, shampoo op je tandenborstel doet in plaats van tandpasta, vervolgens de deur dicht trekt zonder je sleutels mee te nemen, je fiets een lekke band heeft en het OV massaal vertraagd. Als je dan uiteindelijk op je werk aan komt blijkt dat je eigenlijk een vrije dag had. Zwaar chagrijnig ga je weer naar huis om met de dekens over je hoofd de rest van de dag in bed te blijven.
Dat hoort schijnbaar, want het is vandaag Blue Monday.


Maar ik denk bij mezelf: wees blij dat je een bed hebt om je tenen tegen te stoten, een douche hebt, koffie kunt morsen, een tandenborstel en baan hebt. Neem nou bijvoorbeeld de kinderen in Syrië, voor hen is het elke dag Blue Monday. En dan niet gezellig babyblauw, nee diep donker blauw....

Avontuur

Zijn kleine beentjes wiebelen tegen de zitting van de bank. Met treurige ogen tuurt hij onafgebroken naar buiten, zoekend naar enige herkenning. Buiten is het al donker, de dag bijna ten einde.

Hij staat op en begint onrustig rondjes te lopen. Eerst alleen om de bank heen, daarna door de hele ruimte. Steeds als hij mij tegenkomt pakt hij mijn hand en kijkt me smekend aan met waterige oogjes.
Ik til hem op en zeg hem dat het goed komt en dat hij zich echt geen zorgen hoeft te maken, dat ze hem echt komen halen.

Intussen komen de andere ouders binnen om hun kinderen op te halen, ik vertel ze hoe gezellig de dag was en hoeveel leuke dingen we gedaan hebben. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat het kereltje mij niet begrijpend aankijkt. Terwijl ik sta te praten loopt hij terug naar de bank bij het raam, kijkt naar buiten. Opeens huilt, juicht en springt hij tegelijk en roept: 'JAAAAAA, ze zijn toch nog gekomen!'

De pure blijdschap en opluchting in zijn oogjes vindt zijn weg naar mijn hart. Zijn reactie is zo eerlijk en puur dat het pijn doet. En terwijl hij op zijn ouders af rent en ze om de nek vliegt, realiseer ik me opnieuw dat de plek die ik zelf als fijn, gezellig, knus en liefdevol ervaar, voor een jongetje van net vier jaar nog een heel groot en spannend avontuur is....