Onder mijn huid

Ineens is ze daar, geboren uit inkt en voor altijd onder mijn huid.
Iemand vroeg me laatst: Waarom? Ik kon het haast niet uit leggen. Gek eigenlijk, want het is een deel van mij, een gevoel dat er altijd is.

Een deel van mij dat maar weinig mensen echt kennen... hieronder de beknopte versie:

Als klein meisje wilde ik danseres worden. Een prachtige ballerina op spitzen.  Ik was goed op weg;  sterk, soepel en ik voelde me vrij! Ongeveer elf jaar geleden kwam daar tijdens een auditie iets tussen, rugpijn, om precies te zijn.  Vervolgens ging het in de jaren daarna steeds slechter met me. Enorme vermoeidheid, heel veel pijn, ik kon bepaalde voedingsmiddelen niet meer verdragen en ik was nergens toe in staat. Jarenlang bezocht ik verschillende artsen en niemand kon mij vertellen wat er mis was.

In de jaren daarvoor kon ik altijd op mijn lijf vertrouwen en ineens liet het me genadeloos in de steek. Ik kende mijn lichaam als geen ander, ik wist dat er iets niet klopte, maar niemand leek te luisteren. Een van de artsen adviseerde me zelfs in therapie te gaan omdat hij dacht dat het probleem tussen mijn oren zat. Ik was toen niet alleen mijn lichamelijke kracht kwijt, maar ook mijn zelfvertrouwen. Het dansen ging niet meer, niet meer zoals ik het voorheen had gekund. Mijn uitlaatklep, mijn gevoel van vrijheid en mijn inspiratie was ik kwijt.

Op mijn dieptepunt keek ik naar mezelf in de spiegel en zag ik alleen nog maar een schaduw van wat ik ooit was. Mat, moe, energieloos en droevig. Ik zakte tot de bodem, maar ik weigerde daar te blijven liggen. Langzaam kwam ik tot de conclusie dat mijn kracht niet afhing van het lichamelijke. Mijn dansers-mentaliteit zat in mijn hoofd. Als ik echt wilde, kon ik stralen, sterk zijn en bergen verzetten.
 

Inmiddels lijkt het er op dat ik al jaren geteisterd word door de Ziekte van Lyme en ben ik gelukkig in behandeling. Ondanks alles is mijn leven mooi, ik heb een fantastische man, lieve familie en vrienden, een leuke baan en een heerlijk huis! Ik mag zingen en stralen in mooie voorstellingen en dat voelt heerlijk. Ik voel nu weer vaak dat mijn 'ik' langzaam terugkomt.

In de afgelopen 11 jaar zijn veel dromen gesneuveld door mijn lichamelijke problemen, maar het heeft me ook geleerd dat je moet geniet van alle mooie dingen in het leven en dat wilskracht sterker is dan wat dan ook. En aan deze kracht wil ik elke dag herinnert worden in de vorm van een danseresje op mijn pols. Daarom dus!