Duifjes

Opeens staat ze naast me. 'Waar geloof jij in?' Ik aarzel en zeg: 'uhm... nergens in, nou ja in mijzelf denk ik'. 'Neehee, als je dood gaat bedoel ik. Wat geloof jij dan?' Ze kijkt me afwachtend aan terwijl ik niet zo goed weet hoe ik dat een meisje van 8 jaar uit moet leggen. 'Wat ik geloof kan ik je eigenlijk niet uitleggen want dat weet ik zelf eigenlijk niet precies, maar zal ik je vertellen wat ik hoop?' Ze knikt heftig en hangt aan mijn lippen nog voordat ik begonnen ben.


'Elke dag zitten er twee duifjes in mijn tuin, twee tortelduifjes. Meestal zitten ze op de schutting en kijken ze nieuwsgierig naar binnen. Ze zijn niet bang en blijven vaak zitten als ik naar buiten kom. Dan strooi ik wat voer voor ze neer en eten ze tevreden. Daarna gaan ze weer terug naar de plek op de schutting en blijven ze dicht bij me in de buurt. En weet je wat zo grappig is? Bij mijn oude huis zaten altijd precies dezelfde duifjes in de dakgoot naar binnen te gluren. En weet je wat ik altijd hoop? Dat het mijn opa en oma zijn, die nu helaas niet meer leven. Dat ze nu een oogje in het zeil houden, als duifjes. Dat ze nu vrij zijn om te vliegen waar ze willen maar toch af en toe even op bezoek komen. Dat vind ik een fijne gedachte.'


Het is een tijdje stil naast me en dan zegt ze: 'Juf, als mijn vader nou ook eens als een duifje bij jou op de schutting komt zitten.... wil jij hem dan een beetje eten geven?'


http://www.youtube.com/watch?v=U4DtJfY6bgM&list=FLcdyaoJlX3J5LlMHUUbWLuQ