Avontuur

Zijn kleine beentjes wiebelen tegen de zitting van de bank. Met treurige ogen tuurt hij onafgebroken naar buiten, zoekend naar enige herkenning. Buiten is het al donker, de dag bijna ten einde.

Hij staat op en begint onrustig rondjes te lopen. Eerst alleen om de bank heen, daarna door de hele ruimte. Steeds als hij mij tegenkomt pakt hij mijn hand en kijkt me smekend aan met waterige oogjes.
Ik til hem op en zeg hem dat het goed komt en dat hij zich echt geen zorgen hoeft te maken, dat ze hem echt komen halen.

Intussen komen de andere ouders binnen om hun kinderen op te halen, ik vertel ze hoe gezellig de dag was en hoeveel leuke dingen we gedaan hebben. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat het kereltje mij niet begrijpend aankijkt. Terwijl ik sta te praten loopt hij terug naar de bank bij het raam, kijkt naar buiten. Opeens huilt, juicht en springt hij tegelijk en roept: 'JAAAAAA, ze zijn toch nog gekomen!'

De pure blijdschap en opluchting in zijn oogjes vindt zijn weg naar mijn hart. Zijn reactie is zo eerlijk en puur dat het pijn doet. En terwijl hij op zijn ouders af rent en ze om de nek vliegt, realiseer ik me opnieuw dat de plek die ik zelf als fijn, gezellig, knus en liefdevol ervaar, voor een jongetje van net vier jaar nog een heel groot en spannend avontuur is....