Terwijl ik ongegeneerd keihard met de radio meezing en langzaam de 30 kilometerzone binnen rijd zie ik ze staan, zwarte kleding, hoofd gebogen en allemaal een witte bloem in de hand. Ze vormen een haag aan beide kanten van de weg. Het voelt ongemakkelijk om de haag te passeren, oneerbiedig zelfs, deze mensen staan hier duidelijk (en godzijdank) niet voor mij. Dat het morgen Oudjaarsdag is geeft hun aanwezigheid extra gewicht... Als vanzelf zet ik mijn radio zacht en stop ik met zingen.
Dan komt een auto met vlaggetjes aan beide zijde van de motorkap me tegemoet rijden, daar achter een lange rij met auto's die puur verdriet uitstralen. Dat ik door de eindeloze rij auto's die passeren mijn weg niet kan vervolgen vind ik niet erg. Iedereen zou willen dat als het zijn tijd is dat hij net zoveel liefhebbende mensen om zich heen zou hebben. Vlak voor de mensenhaag stopt de wagen met de vlaggetjes en opeens is hij daar; de man, peuk in zijn mondhoek en gladgestreken haren. Stapt in zijn auto en kan door de stoet zijn parkeerplek niet direct verlaten. En terwijl de mensenhaag applaudisseert voor hun dierbare die 2014 niet meer mee zal maken, doet hij het, gedecideerd, lang en gevoelloos: TOET!
