Het lijkt wel een dag geworden waarop je depressief met je verkeerde been uit bed hoort te stappen. Om vervolgens je tenen tegen het bed te stoten, onder een koude douche staat, ontdekt dat je brood beschimmeld is, koffie over je net gestreken overhemd gooit, de kliko vergeten bent buiten te zetten terwijl het ding echt vol is, shampoo op je tandenborstel doet in plaats van tandpasta, vervolgens de deur dicht trekt zonder je sleutels mee te nemen, je fiets een lekke band heeft en het OV massaal vertraagd. Als je dan uiteindelijk op je werk aan komt blijkt dat je eigenlijk een vrije dag had. Zwaar chagrijnig ga je weer naar huis om met de dekens over je hoofd de rest van de dag in bed te blijven.
Dat hoort schijnbaar, want het is vandaag Blue Monday.
Maar ik denk bij mezelf: wees blij dat je een bed hebt om je tenen tegen te stoten, een douche hebt, koffie kunt morsen, een tandenborstel en baan hebt. Neem nou bijvoorbeeld de kinderen in Syrië, voor hen is het elke dag Blue Monday. En dan niet gezellig babyblauw, nee diep donker blauw....
maandag 20 januari 2014
vrijdag 3 januari 2014
Avontuur
Zijn kleine beentjes wiebelen tegen de zitting van de bank. Met treurige ogen tuurt hij onafgebroken naar buiten, zoekend naar enige herkenning. Buiten is het al donker, de dag bijna ten einde.
Hij staat op en begint onrustig rondjes te lopen. Eerst alleen om de bank heen, daarna door de hele ruimte. Steeds als hij mij tegenkomt pakt hij mijn hand en kijkt me smekend aan met waterige oogjes.
Ik til hem op en zeg hem dat het goed komt en dat hij zich echt geen zorgen hoeft te maken, dat ze hem echt komen halen.
Intussen komen de andere ouders binnen om hun kinderen op te halen, ik vertel ze hoe gezellig de dag was en hoeveel leuke dingen we gedaan hebben. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat het kereltje mij niet begrijpend aankijkt. Terwijl ik sta te praten loopt hij terug naar de bank bij het raam, kijkt naar buiten. Opeens huilt, juicht en springt hij tegelijk en roept: 'JAAAAAA, ze zijn toch nog gekomen!'
De pure blijdschap en opluchting in zijn oogjes vindt zijn weg naar mijn hart. Zijn reactie is zo eerlijk en puur dat het pijn doet. En terwijl hij op zijn ouders af rent en ze om de nek vliegt, realiseer ik me opnieuw dat de plek die ik zelf als fijn, gezellig, knus en liefdevol ervaar, voor een jongetje van net vier jaar nog een heel groot en spannend avontuur is....
Abonneren op:
Posts (Atom)